23. ,,Tak, o moja pani!"

...A zobaczyli wtedy schody prowadzące w dół. Trzeba wspomnieć też o tym, że płyta ta umiejscowiona była tuż przy ścianie, która okazała się być tylko w tym jednym miejscu pusta, chociaż nie do końca - stopnie pokryte czerwonym dywanem ze złotymi zdobieniami i płonące pochodnie w gruncie rzeczy częściowo ją wypełniały.
  Zaczęli schodzić w dół, oczywiście zamykając za sobą przejście.
Podczas drogi Remus szkicował przejście na kawałku pergaminu - nie, nie na oryginalnej Mapie Huncwotów, którą stworzyli niedawno. Na zwykłym, niezaczarowanym i niemagicznym pergaminie.
Gdy zeszli na sam dół, a musieli przyznać, że było to nawet niżej niż lochy, ujrzeli średniej wielkości pokoik.
Na pierwszy rzut oka nie było w nim niczego zwyczajnego, ot, po prostu ładny, przytulny pokój. Jednak pozory czasem mylą - jak później odkryli, komnata sprawia, że... znikasz. Nie, nie przestajesz istnieć - po prostu, gdy wchodzisz do komnaty - czas poza nią się jakby zatrzymuje, a ty możesz przebywać w niej ile Ci się podoba - w niej się nie starzejesz.
  I właśnie ją wykorzystali do eksperymentowania i tworzenia eliksirów potrzebnych do kawałów.
Był tylko jeden problem.
Pokój ten jest nienanoszalny*.

***

Piątek, 13 października.*

Wspominałam, że mamy jeszcze jedną współlokatorkę?
Nie? No to teraz wspominam.
Była to Cheyenne, dziewczyna z Kanady.
Niezbyt często z nią rozmawiałyśmy, miałyśmy jedną zasadę - nie wchodzimy sobie w drogę.
Czasami zapraszała do naszego dormitorium jakieś znajome, ale częściej chodziła do nich lub przesiadywały w PW.
Na śniadaniu do Mary przyleciała sowa. Spojrzała wtedy na nią zaskoczona, bo nie spodziewała się niczego. Zwierzę standardowo wleciało jej do miski z płatkami.
Nie przeszkadzało jej to, gdyż po przeczytaniu treści listu przyczepionego do nóżki ptaka straciła apetyt. Każde czytane zdanie powodowało, że uśmiech jej przygasał.
Próbowałyśmy się dowiedzieć, o co chodzi, zresztą - Huncwoci też. Jednak ona tylko powiadomiła nas, że powie w dormitorium.
Po lekcjach, zamiast pójść do biblioteki z Ann, zaciągnęłam przyjaciółkę do naszej sypialni, gdzie czekały już na nas dziewczyny.
-No, więc mów!
-Co się stało?
-O co chodzi?
-Dajcie jej coś powiedzieć! No, to? - Blondwłosa uciszyła współlokatorki.
-Yyy... Bo ja... wyjeżdżam - wyjąkała. - do Francji... razem z Cheyenne. - spuściła wzrok.
-Ale jak to!? - wykrzyknęłyśmy chórem. - I dlaczego akurat z nią?
-No... bo moi rodzice dostali tam pracę, jej opiekunowie też, i to w tej samej firmie. I wyszło tak, że jedziemy razem - wyznała.
-Kiedy? - spytała słabym głosem Dorcas.
-Za miesiąc. - westchnęła. - tylko miesiąc...
-No, to nie płaczmy i nie żalmy się nad sobą, ale spędźmy z Mary jak najwięcej czasu! Dziewczyny, mamy tylko miesiąc, by się sobą nacieszyć. Najlepiej zacznijmy od teraz! - Rose zawsze umiała powiedzieć coś mądrego.
-To chodźmy na błonia - zaproponowałam. - jest ładna pogoda, możemy pospacerować lub posiedzieć przy jeziorze.
Wszystkie pokiwały głowami. Po chwili znajdowałyśmy się już poza budynkiem.

***

Po jakimś czasie maszerowania usadowiłyśmy się przy wielkiej tafli wody.
Zaczęłyśmy rozmawiać, żartować, śmiać się... krótko mówiąc, gawędziłyśmy o wszystkim i o niczym.
Nagle w jednym miejscu zaczęli zbierać się ludzie. Oczywiście, poszłyśmy sprawdzić, co się dzieje.
Okazało się, że...
...Potter i jego paczka znowu znęcają się nad Snape'em!
Black właśnie sprawił, że ślizgon pokrył się przeróżnymi brodawkami. Severus wisiał w powietrzu.
-ZOSTAWCIE GO! - krzyknęłam rozwścieczona. Jak oni tak mogli? A Remus? Nawet nie zwracał uwagi na to, co się stało.
-O, Evans! Dzień dobry! Tak dawno się nie widzieliśmy, kotku! - zaśmiał się okularnik.
-Zamknij się, kretynie! I nie mów do mnie per kotku! I zostawcie go, natychmiast!
-Tak, o moja pani! - machnął różdżką, a uczeń Slytherinu upadł z hukiem na ziemię.
-Potter... - syknęłam.
-Evans...
-Black... - powiedział rozbawiony Syriusz.
-Nienawidzę Cię! - odwróciłam się na pięcie i wróciłam do przyjaciółek. Miałam dość już tego palanta.
Na szczęście, szybko o nim zapomniałam podczas wygłupów z dziewczynami.

***
Środa, 18 października.*

-Co!? - wykrzyknęły chórem.
Obie bliźniaczki Foix znajdowały się w swojej sypialni w Akademii Magii Beauxbatons i właśnie czytały krótki list zaadresowany do nich.

Drogie Angelo i Auroro,
  Chcielibyśmy Was z ojcem powiadomić, iż dostaliśmy bardzo dobrą pracę w Anglii.
Ponieważ nie możemy zostawić Was samych we Francji, dlatego też informujemy, że dokładnie 13 listopada o jedenastej trzydzieści zjawimy się po Was przed bramą szkoły oraz zabierzemy do tamtejszej szkoły, Hogwartu.
  Mamy nadzieję, iż Was to nie zasmuci i że ucieszycie się z wyjazdu.

Całuję Was, drogie córeczki,

Madame Foix

Owszem, były zaskoczone, jednak na ich twarzach gościł szeroki uśmiech. Tu, w ich szkole, nikt ich nie lubił i wszyscy się ich jakby... bali. Bali się, że naskarżą o czymś rodzicom czy coś... Zresztą, nie dziwiło ich to.
W końcu były szlachtą.
Może w tej nowej szkole poznają kogoś fajnego? Może się z tym kimś nawet... zaprzyjaźnią?Jedno wiedziały - lepiej będzie utrzymać w tajemnicy swoje szlacheckie pochodzenie.

***
* - wszystkie daty wymyślone przez autorkę, nie wiem, czy były wtedy prawdziwe (np. czy 13.10 był piątek).
Zajrzyjcie do zakładki "Bohaterowie" - pozmieniało się tam troszkę ^^ I doszedł opis nowych postaci :)
Jeeej, akcja, wreszcie akcja! ;D