30. Ma TO.

 Lily nie jest mugolakiem. Zachowała duszę z poprzedniego życia. Ma TO.
Jej źrenice znowu stały się czarne. Czy to jest możliwe? Przecież moje interpretacje czasami były błędne... ale nie zaszkodzi sprawdzić, prawda?
  Zbiegłam d PW, gdzie siedziały dziewczyny z Huncwotami.
-Lily, chodź na chwilę. - rzuciła z stronę rudowłosej.
-Okay.
Gdy wstała i podeszła do mnie, szepnęłam jej na ucho:
-Do Pokoju Życzeń.
-Jakiego pokoju? - spytała.
-Pokoju Życzeń... Nikt ci nie mówił? - zdziwiłam się.
-N... - nie mogła dokończyć, bo pociągnęłam ją za rękaw w stronę obrazu Grubej Damy.

***

-N... - nie mogłam dokończyć, bo Aurora pociągnęła mnie za rękaw w stronę obrazu Grubej Damy.
  Po paru minutach znajdowały się na korytarzu siódmego piętra.
-Po co tu przyszłyśmy? I gdzie jest ten Pokój Ży...
-Ćśś!
Aury przeszła się dwa razy przy kawałku ściany. Nagle... pojawiły się tam drzwi!
-Wchodzimy. - rzekła zadowolona blondynka.
  W środku okazało się być dosyć przytulnie. Pomieszczenie nie było zbyt duże. Puchowy pomarańczowy dywan zapadał się troszkę pod ich stopami. Żółta sofa usytuowana była przy jednej z pokrytych szkarłatną farbą ścian. przed nią stał mały, drewniany stoliczek, na którym kubki kakao oznajmiały, że mają zamiar być okcentem kolorystycznym swoją purpurą... oczywiście, nie dosłownie, magia to magia, jednak te kubki nie mówiły. To były normalne pojemniki na ciecz, widać, że Huncwoci tu się nie dostali.
  W każdym razie, usiadłyśmy na sofie.
-Lily... miałam wizję - spojrzała mi w oczy - z jakim zwierzęciem się identyfikujesz?
-Co? - zaskoczyło mnie trochę to pytanie.
-Z jakim zwierzęciem się identyfikujesz? - zapytała jeszcze raz.
-Y... no... z lisem.
-Pomyśl, że bardzo, bardzo chcesz być lisem.
-Ok... - ciekawe, czemu to służy? Ale ok, bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem. Bardzo chcę być lisem...
-Już - rzekłam.
-A teraz pomyśl o najszczęśliwszej rzeczy, jaka kiedykolwiek cię spotkała.
  Bal.
-Już.
-A teraz pomyśl o tych dwóch rzeczach naraz. Tylko skup się!
Bal. Bardzo chcę być lisem. Bal. Bardzo chcę być lisem. Bal. Bardzo chcę być lisem...
-Już?
-Hmm... pomyśl o czymś jeszcze bardziej szczęśliwym.
  Rozmowa z Potterem nad jeziorem?
Skarciłam siebie samą w myślach.
Hogwart. Bardzo chcę być lisem. Hogwart. Bardzo chcę być lisem. Hogwart. Bardzo chcę być lisem.
Nagle zmienił mi się punkt widzenia na niższy, a wzrok się wyostrzył. Spojrzałam na swoje ręce...
-Aurora! Co się do jasnej cholery stało!?
Blondynka uśmiechnęła się.
-Tak... jesteś jedną z nas. Lily, nie jesteś mugolakiem, zachowałaś krew i duszę z poprzedniego życia. Twoja krew jest czysta... tylko powinnaś zachować to w tajemnicy.
-Dobrze... tylko jak z powrotem zmienić się w człowieka?
-Pomyśl, że chcesz być człowiekiem.
-Ok - stałam się znowu sobą.
Już wstałyśmy z sofy, kiedy nagle sobie o czymś przypomniałam.
-Czyli jestem animagiem?
-Nie, to twoja wrodzona umiejętność.
-Fajnie. A umiem coś jeszcze?
-Ah! No tak, miałam jeszcze coś sprawdzić.
  W jej ręku nagle pojawił się zeszyt. Pusty, mugolski zeszyt, niewiele warty... ale skąd ona go ma!?
Widząc moją zaskoczoną minę, zaśmiała się.
-To Pokój Życzeń, nie ma co się dziwić. Ale przejdźmy do rzeczy; spróbuj mentalnie go podpalić.
Wysiliłam swój umysł, jednak nic się nie stało.
-No to zmoczyć.
Ten sam rezultat.
Westchnęła.
-To może spraw, aby z tego coś wyrosło? - w jej ręce pojawiła się doniczka z ziemią.
Ciągle to samo.
-No to zrób, aby powietrze dmuchnęło w moją twarz? - powiedziała z nadzieją.
Nic się nie stało.
-To nie wiem, prądem mnie kopnij czy co - parsknęła, jednak zaraz na jej twarzy pojawił się wyraz odkrycia - kopnij mnie lekko prądem!
Tylko o tym pomyślałam, Aurora syknęła.
-To już wiemy, co potrafisz...